झाड

झाड आता ७५ वर्षांचं झालं. ऊन, पाऊस, वारा, पाणी यांच्या कमीजास्त माऱ्याने अंग ताठ करून जमिनीला धरून टिकून राहिलंय. बरोबरच्या छोट्यामोठ्या झाडांची त्याच्यासमोरच अंगटाकलेली त्याने पाहिलीत. सुखदुःखाची भरपूर फळं येऊन गेलीतरी ते झाड अजून तरतरीत राहिलंय. ही कृपा त्या पंचमहाभुतांचीच म्हणायची. कोणेएकेकाळी ताजीतवानी असलेली अठवणींची पानं आता सुकून गेली होती. तरी काळजाच्या कुठल्यातरी कोपऱ्यात ती निपचित पडून राहिलीत. अर्थातच झाड असेपर्यंत ती राहणारच. आनंदाचे हिंदोळे, दुःखाचे उमाळे, सुखाचीमृगजल सगळंकाही यापानानी पचवलं आहे. कोडकौतुकाने ती मोहरून गेलीहोती तर समज गैर समज यांच्या लपंडावाच्या खेळांनी मलूल झाली होती.थोड्याशा यशाने हुरळून जाऊन अहंकाराने, गर्वाने मीच एक तो शहाणा समजून खोट्या ताठ्याने फुगून राहिली होती तरी तग धरून होती. कोण आपली कोण परकी, हे समझेपर्यंत ते झाड आता जून आणि ताठर झालं होतं. काळाचा हात धरून अजूनच जमिनीला घट्ट चिकटून राहिलंय, आठवणींचा पाचोळा घेऊन वाऱ्यावर डुलत आहे कारण वयाप्रमाणे भावनांचा कल्लोळ आता त्याला सतावत नाही. आपल्यापासून सुरु झालेलं हे जग आता दुरूनच त्रयस्थ पणे बघायला शिकलं आहे. तरुण पणात बहरलेलं झाड बघून आश्रयाला अनेक जीव आले, काही आपलं काम सम्पवून निघून गेले तर काहीजण सावलीला सोडायला तयार नव्हते / मग त्यांनी झाडाचा आधार घेऊन बांडगुळ बनून जगायला सुरवात केली.  हे पाहताच झाडाच्या फांद्या चिडल्या ,त्यांची आबाळ होऊ लागली कारण झाडांचा जीवनरस शोषून बांडगुळं माजली ,फांद्याजाताच झाड खिळखिळं झालं वाऱ्यापावसाच्या माऱ्याने बांडगुळं सोडून गेली. तेव्हा पासून ते झाड एकटच उभं आहे. निसर्गाचं बोलावणं कधी येतंय याची वाट पाहत स्थिरपणे जगाकडे बघत जगत उभं आहे.